Geen ministers

De premierverkiezingen zijn dan wel achter de rug, maar van een kabinet is geen sprake. Ondanks het ‘zeven punten akkoord’, dat tussen Maoistenleider Pushpa Kamal Dahal en UML leider Khanal vlak voor de verkiezingen in het geheim werd overeengekomen, blijkt de onenigheid zo groot dat de Maoisten geen ministers willen leveren.

Uit de krant vanmorgen: “Talking to media-persons after the meeting, Maoist Vice-chairman Narayan Kaji Shrestha said that as the seven-point agreement was misinterpreted by the UML and due to the conspiracy of the national and international reactionary forces, Maoists have decided not to participate in the current government.”

De ruzie gaat met name over de ‘plum ministerial portfolios’ , zoals Binnenlandse zaken, Buitenlandse Zaken, Financiën, Transport – kortom, de ministeries waar niet alleen eer te (be)halen valt.

“The main coalition partner UCPN (Maoist) has decided not to participate in the CPN (UML) led cabinet after marathon rounds of discussion over sharing of plum ministerial portfolios between the two parties failed to bear fruit.”

Zelfs doorgewinterde Singha Durbar Watchers, die toch wel wat gewend zijn in Nepal, zijn enigszins de draad kwijt: hoe kan een kleinere partij als de UML, met maar 108 van de 601 zetels in het parlement (18%), iets uitrichten zonder de steun van de Maoisten (229 zetels, 38%)? Andere coalities zijn niet eenvoudig. Nepali Congress heeft maar 19% van de zetels en bovendien een hekel aan de UML – zeker aan de premier in persoon. Madhesi Forum is met 9% te klein om het verschil te maken, en de rest van de 25 (!) partijen in het parlement zijn te minuscuul (van 0.2% tot max 1.5%) om zelfs maar een vinger op te steken.

En geregeerd moet er worden, zou je zeggen. Niet alleen vereisen het stilstaande vredesproces en de nog te schrijven grondwet een flinke dosis aandacht, maar ook de economie kan wel wat inspiratie gebruiken.

Een etmaal zonder stroom

De stroomvoorziening is de grootste bron van zorg. Momenteel is er in Kathmandu een load shedding van 14 uur per dag, en dat zal in het voorjaar verder oplopen naar 18 uur. Goddank, zo verzuchten de inwoners van de hoofdstad, kan het aantal stroomvrije uren niet verder stijgen dan maximaal 24 per etmaal.

Een artikel in de Kathmandu Post werpt een schril ligt op de problematiek. De auteurs rekenen uit dat met het huidige tempo van investeringen in waterkracht de zo gewenste (en vaak geciteerde) extra capaciteit van 80.000 Megawatt voorlopig niet is gerealiseerd.

Er is ruwweg 100 miljard dollar nodig om dit te bouwen; in de laatste staatsbegroting is 14 miljoen gereserveerd, dus reken maar uit. Tenzij het buitenland te hulp schiet – maar gezien de wat instabiele politiek (gevoegd bij het tot ieders verbeelding sprekende niveau van corruptie) krabben investeerders zich langdurig achter de oren.

Lees het hele artikel hier.