Eindelijk. Na vijf jaar redetwisten is het zover: de leiders van de grootste Nepalese politieke partijen hebben een zeven-punten overeenkomst getekend waarmee het ‘vredesproces’ tot een logical conclusion is gekomen.
Er is een oplossing gevonden voor de voornaamste struikelblokken: de integratie van de Maoïstische ex-strijders in het reguliere Nepalese leger, en het teruggeven van seized properties (lees: door Maoïsten gestolen huizen, land en auto’s) aan de rechtmatige eigenaren. De uitwerking van deze overeenkomst zal nog wel de nodige voeten in de aarde hebben, maar de handtekeningen staan er, en zo’n grote mate van politieke consensus is in Nepal zelden vertoond.
Naar schatting zijn er 19.000 ex-combatants in de zogenaamde cantonments. Op 23 November a.s. zal de indeling in drie groepen zijn voltooid: 6500 strijders worden in het leger opgenomen , een ander deel wordt ‘gerehabiliteerd’, en de rest ‘gaat met pensioen’. Er is ook geld beschikbaar: zij die gerehabiliteerd of gepensioneerd zullen worden kunnen rekenen op een bedrag tussen de vijf en negen lakh roepies (vijf- tot negenduizend euro).
Het bereiken van deze mijlpaal is geen geringer prestatie, gezien de ernstige meningsverschillen gedurende de afgelopen vijf jaar.
– Op 1 Februari 2005 greep koning Gyanendra de macht in een poging om orde op zaken te stellen in het land. Daarna ging het mis, de spanningen groeiden.
– Op 22 November 2005 tekenden de politieke partijen een 22 punten programma om een begin te maken met het vredesproces, na meer dan tien jaar Maoïstische insurgency, waarbij vele duizenden slachtoffers zijn gevallen zowel aan de zijde van de Maoïsten als van het Nepalese leger en de politie. Ook vond een groot aantal burgers de dood tengevolge van collateral damage.
– Op 6 April 2006 braken er grote stakingen uit, het volk liep met honderdduizenden te hoop in Kathmandu. Men wilde verlost worden van de koning en zijn politiek van onderdrukking en intimidatie. Na enkele dagen van vertwijfeling weigerde het leger verder in te grijpen.
– Op 24 April gooide Gyanendra de handdoek in de ring en verdween van het koninklijk toneel, na een dramatische toespraak op de televisie.
– Twee dagen later kondigden de Maoïsten een eenzijdig staakt-het-vuren af. De Verenigde Naties werden ingeschakeld, er kwam een grote UN-mission naar Nepal – de UNMIN – met als doel voorbereidingen te treffen voor een democratisch politiek systeem.
– Op 28 April 2008 werd het parlement gekozen, de Constituent Assembly, die tot taak kreeg een nieuwe grondwet te schrijven. Het eerste besluit van het parlement betrof het afschaffen van de monarchie, op 28 Mei 2008. Daarna brak een periode van oeverloos vergaderen aan – althans, voor het oog van de buitenstaander.
– Op 15 Januari 2011 hield de VN het voor gezien, Nepal moest het verder zelf maar uitzoeken.
– Nu, 9 maanden later, staat er dus een serie onuitwisbare handtekeningen onder het vredesverdrag.
Grondwet
Hoe moet het verder met de nog te schrijven grondwet?
Lezen we in de krant onder punt 7:
Het zal nog wel de nodige tijd gaan kosten, want er zijn veel knelpunten. Hoe delen we Nepal in? In regio’s? Een federale staat? Welke grenzen en criteria hanteren we? Op basis van ethniciteit?
Het is afwachten, maar een moedgevend begin van een ‘Nieuw Nepal’ is een feit.
(Dubbelklik op de foto’s om het beeld te vergroten)