Boze Toeristen en boze Maoïsten

Climate change? Zeker, in Nepal in twee opzichten: het politieke klimaat en de meteorologische omstandigheden.

Om met dat laatste te beginnen: het is steeds vaker slecht weer tijdens de periode die in Nepal het ‘hoogseizoen’ wordt genoemd: Oktober en November. De moesson lijkt later op te houden. Was het enkele tientallen jaren geleden heel normaal dat eind September de buien wegtrokken, nu regent het vaak tot diep in Oktober. Dit jaar is het zelfs bijzonder slecht: al een aantal dagen is het onmogelijk om kleine landing strips te bevliegen. Met name in Lukla – ‘the gateway to Everest’ – waar men afhankelijk is van vluchten (er loopt geen weg naar toe) leidt dit tot een aanzienlijke wanorde. Zelfs in die mate dat het Nederlandse nieuws er melding van maakte.

De situatie ter plaats is inderdaad niet prettig. Tweeduizend toeristen zitten vast, er is gebrek aan eten, geen kamer te vinden in de verre omgeving, tenten op modderige kampeerplaatsen puilen uit, en dat alles terwijl je hoopt op die enkele vlucht die misschien gaat komen – maybe tomorrow, or day after – maar nee, de regen trekt nog niet weg, waardoor de overtuiging groeit dat je de vlucht van Kathmandu naar huis zal missen.

De irritatie onder de gestrande wandelaars neemt soms bloeddrukverhogende vormen aan. De chaos in de kleine kantoortjes van de lokale vliegtuigmaatschappijen helpt ook niet de vrede te bewaren. Wie mag er het eerst weg, met het volgende vliegtuigje? Geld onder de toonbank is een normaal verschijnsel in Azië – en zeker in Lukla onder de huidige weersomstandigheden.

Het leger gaat nu helikopters inzetten, maar de ‘reddingsoperatie’ gaat moeizaam. De kosten zijn hoog (een uur vliegen met een Puma kost enkele duizenden dollars) en de capaciteit is beperkt.

Advies: mocht u de verleiding niet kunnen weerstaan om de hoogste berg ter wereld van dichtbij te aanschouwen, loop heen en weer naar het gebied (mooie tocht en je bent meteen geacclimatiseerd). Ga bij voorkeur in November/December. Het weer is dan stabieler, het is koud maar daar kun je op kleden.

Boze commandanten

Het politieke klimaat is ook weer wat killer na de euforie van de recente vredesovereenkomst. De commandanten van de People Libertion Army (het Maoïsten leger) zijn boos. De hogere officieren krijgen geen baan bij het Nepalese leger (worden dus niet ‘geïntegreerd’) omdat ze te oud zijn of de juiste opleiding missen.

Bovendien zijn de hardliners in de Maoïstische partij tegen het zeven punten tellende vredesakkoord, getuige de altijd weer opstandige vice-chairman Mohan Baidya die zijn partij een ideological deviation verwijt. “De vredesovereenkomst is een vernedering voor de PLA, dus we moeten een andere deal sluiten om deze vergissing ongedaan te maken.”

Dat zijn toch luisterrijke woorden met een hoog theoretisch gerhalte, hoe anders dan de pragmatische Maoïstenleider Pushpa Kamal Dahal, die vandaag naar New York is gevlogen om de secretaris-generaal van de VN te overtuigen van het feit dat de VN een bijdrage moet leveren aan de ontwikkeling van Lumbini, de geboorteplaats van Boeddha. “En ik wil president Obama ook ontmoeten.”
Maar dit terzijde.

Wie zijn die mannen die de afgelopen jaren hebben gevochten om het land te bevrijden van het Monarchistische Juk? Gewone Nepalezen die de wapens opnamen tegen hun eigen volk.

Nog los van de onvrede van deze commandanten: het re-integratie- en rehabilitatieproces gaat veel geld kosten, zo’n tien miljard Roepie, dat is honderd miljoen Euro. Het staat in geen enkele begroting. Nepal wil dat donoren deze cash verschaffen, maar daar voelen de donorlanden helemaal niets voor – begrijpelijk, gezien de weinig transparante manier van boekhouden van de Nepalese overheid.

Lezen wij in de krant:

Kortom: de plannen zijn helder, de uitvoering is vooralsnog gehuld in mist.

(Dubbelklik op de foto’s om het beeld te vergroten)