Een Beetje Bandh is zó rustig!

Nog los van het rumoer over de Schietende Prins (die vandaag waarschijnlijk vrijkomt), hoe gaat het verder in Nepal?

Er is geen regering, maar dat maakt in de ogen van de meerderheid van de Nepalezen geen enkel verschil. Sterker nog, de mening op straat luidt: ‘Zolang er geen regering is, is er ook geen controverse over bepaalde regeringsmaatregelen – en zolang die er niet is, is er ook geen staking.’

Stakingen in Nepal zijn beroemd en berucht. Ze zijn er in soorten en maten, en op grond van een veelheid aan beweegredenen. Ze heten een ‘bandh’, dat is het Nepalese woord voor ‘gesloten’. Dat dient letterlijk te worden opgevat, want een Beetje Bandh treft tenminste een gehele stad (vaak is dat Kathmandu) of een gehele regio (bijvoorbeeld de Terai, de vlakte die grenst aan India). Een Beetje Bandh kan dagen – soms weken – duren.

Bij een ‘bandh’ in Kathmandu ligt het verkeer geheel stil. Dat heeft voordelen, het is dan aangenaam om te wandelen door de stad in plaats van naar adem happend trachten de volgende taxi te vinden. Het heeft ook nadelen,  bijvoorbeeld om het vliegveld te bereiken indien men moet reizen. Een ander nadeel is dat bij ‘schending van de bandh’ er oproerkraaiers met stokken klaar staan die niet terugdeinzen er op los te slaan. Dit alles onder het motto van democratie, een vorm van staatsinrichting die in Nepal verward wordt met anarchie, die wortel kan schieten tengevolge van de besluiteloosheid en machteloosheid van de (niet bestaande) regering om er een eind aan te maken.

De politie treedt ook niet op, en daarom is het zo rustig. Men ondergaat gelaten de zoveelste staking, wandelt naar zijn werk (soms uren lopen). Het prettige van de Nepalese volksziel is dat dit alles wordt aanvaard als een natuurverschijnsel, net als wij regen of ijzel accepteren. Zoals bij ons de NS niet bij machte is een trein te laten rijden bij een vlokje onverwachte sneeuw, zo is de Nepalese overheid niet in staat het verschijnsel ‘bandh’ aan banden te leggen. Zoek de verschillen.

Als er een ‘bandh’ is in de zuidelijke Terai, waar de hoofdweg tussen Kathmandu en India doorheen gaat, loopt de bevoorrading van de hoofdstad in het honderd. Brandstof voor auto’s is als eerste aan de beurt. Uren – soms dagen – staat men geduldig in de rij voor twee liter benzine voor een motorfiets of vijf liter voor een auto. Dat beetje brandstof is precies voldoende om weer aan te sluiten aan de achterkant van de ellenlange file voor het volgende rantsoen. Er is geen geklaag. Sterker nog, er worden grappen over gemaakt in cartoons.
In Nederland zou de regering bij dit soort omstandigheden al drie keer zijn gevallen, in Nepal kan dat niet want er is geen regering, dus lost men het zelf op.

Elektriciteit is een ander interessant voorbeeld van schaarste. Door de – ondanks alles – groeiende economie is er steeds meer behoefte aan stroom, die in de Himalaya in de vorm van ijs- en sneeuwmassa’s in grote hoeveel heden ligt opgeslagen. Het enige dat men nodig heeft is een stuwdam, maar om velerlei redenen komen die er niet. Het gevolg is een ‘load shedding’ van soms wel zestien uur per dag (zoals in het voorjaar van 2010), waarover de kranten ook weer leuk doen. Wat moet je anders?

Regering

Terzake. Komt er een regering? Zeker. Wanneer? Dat is onbekend. Het pijnpunt is de machtsdeling tussen de drie grote partijen: de Maoisten, de Nepalese Congres Partij (NC) , en de United Marxist Leninisten (UML). Samen hebben ze 75 procent van de stemmen in de Constituent Assembly, maar aangezien ze elkaar het licht in de ogen niet gunnen schiet de coalitie bespreking niet erg op. Sterker nog, er zijn sedert de zomer al zestien verkiezingen voor een nieuwe prime minister gehouden, die tot op heden niet hebben geleid tot het vinden van een meerderheid voor welke kandidaat dan ook .

Goed nieuws: het toerisme is het afgelopen jaar flink gegroeid. Tot op heden dit jaar kwamen een half miljoen toeristen naar Nepal. De directe Nederland-Nepal verbinding van ArkeFly doet het ook goed, dus zij vliegen volgend jaar vrolijk verder.