Het wereldkampioenschap voetbal in Qatar (in 2022) zorgt er voor dat de Nepalese Manpower Agencies overuren maken, maar desondanks niet in staat zijn om te voorzien in de vraag naar ongeschoolde arbeidskrachten die stadions moeten bouwen. 
Er zijn verschillende redenen voor: om het kort geleden ingevoerde ‘Machine Readable Passport’ te bemachtigen is een grote mate van doorzettingsvermogen (en voldoende vrienden in het departement) een vereiste, en bovendien heeft het Department of Foreign Employment (DoFE) de regels aangescherp – zonder dat duidelijk is wélke regels dat precies zijn. Dit remt de toestroom van werkwilligen.
Tenslotte – last, but certainly not least – willen de meeste Nepalezen ‘binnenwerk’ doen – in plaats van buiten (in de kokende zon bij 45 graden) bakstenen stapelen.
‘Op dit moment kunnen we duizenden mensen sturen, meer dan ooit te voren’, zegt Som Lal Bataju, voorzitter van de Nepalese Association of Foreign Employments Agencies (NAFEA). ‘Maar ze zijn er niet. De Qatari gaan nu zover dat ze zelfs de airfare naar Doha vergoeden, geen enkele garantie hoeven, en lonen betalen van 22 tot 25 duizend roepies (220 – 250 euro) per maand, plus maaltijden.’
Qatar is Saudi Arabie en Maleisië voorbijgestreefd als dé bestemming voor unskilled labour. ‘Alleen al in November zijn er 13000 mensen naar Doha gevlogen, het hadden er makkelijk twee of drie keer zoveel kunnen zijn,’ zegt Bataju.
Qatar Airways doet goede zaken en vliegt vier keer per dag heen en weer naar Kathmandu om de honger naar goedkope arbeidskrachten te stillen. En die stadions zullen er heus wel komen – desnoods betaalt de Sheikh honderd euro per maand meer aan een werkgrage Nepalees. Daar wordt in Nepal stilletjes op gehoopt.
Afnemende armoede
Het slavenbestaan dat de Nepalezen in het Midden Oosten (en elders) leiden, kent ook een zonzijde. Mede door de inkomsten uit ‘foreign labour’ neemt de armoede in Nepal snel af. In 1996 leefden nog meer dan veertig procent van de Nepalezen onder de armoedegrens, nu is dat nog maar vijftien. De grafiek is spectaculair, evenals het commentaar van de buitenlandse experts die meehelpen de armoedegrens vast te stellen. 
Eén van hen (die niet nader genoemd wil worden – immers hij koestert zijn baan) vertelt dat het bepalen van de armoedegrens trekjes vertoont van een marktonderhandeling. Wanneer het minimum-inkomen waarbeneden men officieel ‘arm’ is, een paar honderd roepie per jaar stijgt, neemt het aantal armen navenant toe. Dat is niet in het belang van de regering, maar wel koren op de molen van de oppositie. Met als gevolg dat de statistiek – die toch al gebukt gaat onder intrinsieke onvolkomenheden – onbarmhartig ten prooi valt aan politieke koehandel.
Zegt deze deskundige: ‘Daarbij is het óók nog zo dat vele NGO’s belang hebben bij een grotere armoede zodat ze hun arbeid om deze te kunnen bestrijden kunnen voortzetten, met als gevolg dat we ook nog eens strijd moeten leveren met dit soort weldoeners die aan het einde van het jaar hun budget voor de volgende assignment moeten veiligstellen.’
Zesentwintig miljoen
Rijst tegelijk de vraag: hoeveel Nepalezen zijn er eigenlijk? De volkstelling van dit jaar komt uit op 26.6 miljoen – en dat in een land dat vier zo groot is als Nederland maar voor zeker éénderde onbewoonbaar is.
De dichtheden per vierkante kilometer zijn ook aansprekend: 4408 mensen per km2 in Kathmandu, in Mustang slechts 3. Het inwonertal in Kathmandu is in tien jaar tijd gegroeid van 1 naar 1.6 miljoen inwoners, een toename van 60 %.
Het goede nieuws is dat de groei in snelheid afneemt: van 2.25 procent op jaarbasis in 2001 tot 1.4 procent nu. De groeisnelheid is de afgelopen veertig jaar altijd boven de 2 procent geweest. Tweemaal in de geschiedenis kende Nepal een negatieve groei: de census in 1920 en 1930 gaven een krimp van 0.12 en 0.07 procent te zien. Het getal van 1920 was tengevolge van de inzet van Nepalezen in de wereldoorlog, in 1930 was er sprake van een op handen zijnde oorlog met Tibet, waardoor veel Nepalezen (bang om in het leger te moeten ) zich niet lieten tellen.
De reden dat de bevolkingsaanwas nu minder wordt is tweeledig: er worden minder baby’s geboren en meer mensen emigreren. ‘Vrouwen krijgen nu gemiddeld 2.5 kinderen, tegen meer dan 4 een decennium jaar geleden,’ zegt Dr Rudra Suwal, hoofd van het Nepalese Bureau voor de Statistiek. ‘En ongeveer twee miljoen mensen hebben Nepal in de afgelopen tien jaar verlaten, mede tengevolge van de Maoïstische insurgency.’
Die Maoïsten…
Die Maoïsten…. zij hebben het nogal moeilijk met de zoekgeraakte afdrachten aan de combatants, getuige een spotprent in de krant (zie ook het vorige Nepal Nieuws).
Het parlement begint zich er ook mee te bemoeien. Er worden Kamervragen gesteld.
Ook blijkt het niet eenvoudig om alle seized properties (auto’s, land, huizen) netjes terug te geven aan de rechtmatige eigenaren, zoals beloofd op 2 November jl bij de ‘doorbraak’ in het vredesproces.
De hardliners in de partij onder leiding van de fundamentalistische dwarsligger Mohan Baidya gaan rustig door met braakliggend land in beslag te nemen.
Het steeds schaarser wordende bos in het zuiden (belangrijk voor wild life, zoals de tijger) wordt bezet door landlozen die door de Maoïsten nieuwe vestigingsplaatsen zijn beloofd. Zelfs waar de goedwillende Maoïsten land hebben teruggegeven, wordt dit opnieuw door hun minder onbaatzuchtige partijgenoten in beslag genomen.
Klik op de afbeelding om te vergroten