Nog een week, en dan is het zover. Dan heeft Nepal een nieuwe Grondwet. De deadline is 27 Mei, daarna is het niet meer mogelijk de termijn te verlengen, waarbinnen de Constituent Assembly (CA) de klus geklaard moet hebben, zo had het Hooggerechtshof al eerder besloten.  (zie ook Nepal Nieuws van 19 April j.l.)

(Leest u vooral verder, maar allereerst: onze excuses dat de email-server een beetje op hol sloeg en kennelijke ettelijke berichten aan u heeft verstuurd. Dit euvel is inmiddels verholpen.)

Men heeft dan vijf jaar mogen nadenken, vergaderen, ruziemaken, compromissen sluiten en al datgene wat de Nepalese politiek zo aardig en ondoorzichtig maakt. Vijf jaar zou toch genoeg moeten zijn, maar het lijkt er op dat het merendeel der Hete Hangijzers nog niet is ‘afgeconcludeerd’. 

Topoverleg tussen de belangrijkste politieke partijen

Dus dan maar geen Grondwet op 27 Mei? Zoals eerder gemeld: de Staatsinrichting, de Machtsverdeling tussen president en premier, het Kiesstelsel en het Rechtssysteem zijn nog steeds onderwerp van levendig debat en opmerkelijke besluiteloosheid. Met die ene week nog te gaan wordt de tijdsspanne wel wat krap. Zeg maar: de officiële speeltijd is allang over, de verlenging loopt nu ten einde, dus komt het straks aan op strafschoppen – om maar eens een beeld te gebruiken dat de komende weken ons land in een houdgreep zal houden.

De redactie van Nepal Nieuws, toch niet voor een kleintje vervaard als het op diepere duiding van de Nepalese onduidbaarheden aankomt, is het spoor bijster. Samenvattend zijn er de volgende vier mogelijkheden op 27 Mei:

1 – Er is een ontwerp grondwet, gepresenteerd door de regering aan het parlement en vervolgens door het parlement goedgekeurd.
2 – Er is een ontwerp grondwet, gepresenteerd door regering aan parlement maar nog niet goedgekeurd.
3 – Er is een in-principe overeenstemming over de grondwet tussen de politieke partijen in de regering, maar er is nog geen te presenteren ontwerp.
4 – Er is helemaal geen overeenstemming over een grondwet.

Men hoeft geen helderziende te zijn om zonder enig risico optie 1 uit te sluiten. Optie 4 is ook niet erg waarschijnlijk, want dan vervalt elke reden om überhaupt nog een regering te hebben en dreigt er een revolutie. Dus het gaat om 2 of 3. Het werpen van dobbelstenen geeft in dit stadium van de onderhandelingen de meest waarschijnlijke uitslag.

Dan is er een definitiekwestie. Stel, de politieke partijen komen tot de gemeenschappelijke conclusie dat er 11 provincies zullen komen. Dat staat in de ontwerp-grondwet. Iedereen blij, hamerstukje, klaar.

Daarna is er nog geen duidelijkheid over de naam van de provincie, de grenzen, of op basis waarvan de grenzen getrokken zullen worden. Bijvoorbeeld: daar waar in het oosten van Nepal de Limbu’s wonen, heet dat dan de Limbu-provincie? De Limbus vormen in hun ‘eigen gebied’ een minderheid; zou de meerderheid van de inwoners het een goed idee vinden om naar hun minderheid vernoemd te worden? En waar loopt de grens – achter het dorp waar de laatste Limbu woont, of is er een logische grens zoals een rivier? Of trekken we in Kathmandu ten departemente een lijn met liniaal en potloot? Vragen, die zelfs na het vaststellen van de contouren van een grondwet tot grote onzekerheden, onrust en en dito stakingen kunnen leiden.

Om u een idee te geven van de gang van zaken, hier onder elkaar een aantal krantenkoppen van de laatste weken.

27 April – Nepali Congress (NC) stelt voor:

28 April – United Marxist Leninist Party (UML) weet het niet, zoals gewoonlijk:

8 Mei – Nepali Congres bedenkt zich, niet 7 maar 9:

9 Mei – Men komt er helemaal niet uit (zoals de afgelopen vijf jaar).
(De woorden ‘meeting inconclusive’ lezen als een altijd terugkerende mantra): 

9 Mei – Het zijn ook wel heel lange vergaderingen die tot niets leiden. Links Maoïsten leider Pushpa Kamal Dahal, in het midden premier Baburam Bhattarai:

11 Mei – Dan toch maar 11? De namen, die komen later wel.

17 Mei – “Geheel mee oneens, dus bezetten we het parlement”. Sommige Maoïsten maar merendeels Madhesi’s pikken het niet langer.

18 Mei – Dahal stelt de Madhesi partij gerust: “We hebben nu bijna een deal over 11 provincies, maar eigenlijk toch ook niet. Dus kunt u nu het parlementsgebouw weer verlaten?”

Nog los van al deze partijpolitieke onenigheid, is er bijna elke dag wel een staking (bandh) waardoor het openbare leven al tijden stil ligt. Allerlei ethnische groeperingen, zoals Tamangs, Tharu’s, Sherpa’s, Madhesi’s, en zelfs ‘kasten’ zoals Brahmins en Chhetris (die zich ook als ‘volk’ beschouwen) lopen te hoop op straat, om hun eigen autonomie af te dwingen.  Anders dan in ons land, waar Stakingen tegen Vermeend Onrecht vaak een onaangename grauwsluier hebben, ziet het er in Nepal wel vrolijk uit. En greep uit de beelden:

De Newars willen autonomie.

De Federatie van Inheemse Minderheden wil autonomie.

De Tamangs willen autonomie.

Iedereen wil autonomie.

Krasse Knarre

Serious stuff, dat blijkt. Daarom in de rubriek Divertimento een aardig berichtje over klimmende 70plussers. Zoals deze krasse knarre Tamae Watanabe.
De mannelijke recordhouder is Min Bahadur Sherchan, die 76 was toen hij op 8848 meter hoogte stond, vier jaar geleden. 

Klik op alle afbeeldingen voor de oorspronkelijke grootte.